Αυτή την εβδομάδα επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε μια ιστορία για την ίδια την θεά της αγάπης. Η Αφροδίτη εμφανίζεται σε πολλές ιστορίες της ελληνικής μυθολογίας να ερωτεύεται παράφορα άλλοτε θεούς και άλλοτε θνητούς.
Ο Άδωνις είναι ένας από τους θνητούς της αγαπημένους για τον οποίο αναφέρεται ότι ήταν τόσο όμορφος ώστε να μαγέψει την θεά πολύ νωρίς στην ζωή του. Για την ακρίβεια, έχοντας γεννηθεί από το μυρρόδεντρο, ο Άδωνις ήρθε στην προστασία της Αφροδίτης από όταν ήταν ακόμα μωρό.
Τόσο θαμπώθηκε η θεά από την ομορφιά του Άδωνι που τον έκλεισε μέσα σε ένα κουτί για να μην μπορούν να τον δουν οι άλλοι θεοί. Τον εμπιστεύτηκε στην Περσεφόνη, την βασίλισσα του Κάτω Κόσμου, αλλά όταν μεγάλωσε και ήρθε ο καιρός να τον πάρει πίσω, η Περσεφόνη αρνήθηκε να αφήσει τον Άδωνι να φύγει από κοντά της γιατί και η ίδια τον είχε ερωτευτεί.
Έτσι λοιπόν ο Άδωνις, όπως αναφέρουν οι αρχαίοι ποιητές, αγαπήθηκε από δύο από τις πιο δυνατές θεές του ελληνικού πανθέου. Μάλιστα, η αγάπη της Αφροδίτης για εκείνον παίρνει περίπλοκες διαστάσεις γιατί ο Άδωνις ήταν γιος ενός από τα θύματα της εκδίκησης της Αφροδίτης.
Το μυρρόδεντρο και η πριγκίπισσα Σμύρνη
Όπως προαναφέρθηκε, ο Άδωνις γεννήθηκε από το μυρρόδεντρο, το οποίο όμως αρχικά ήταν η πριγκίπισσα Σμύρνη η οποία είχε μεταμορφωθεί σε δέντρο μετά από την περιπέτεια που είχε περάσει στα χέρια του Έρωτα.
Όταν ήταν πιο μικρή, η Σμύρνη είχε παραλείψει την λατρεία της Αφροδίτης και για αυτό η θεά σε αντίτιμο την έκανε να ερωτευτεί τον πατέρα της, τον Κινύρα, βασιλιά της Πάφου στην Κύπρο.
Αφού κατέστρωσε σχέδιο με την τροφό της, μπόρεσε και κοιμήθηκε μαζί του πολλές φορές χωρίς να ξέρει εκείνος με ποια πραγματικά πλάγιαζε.
Όταν όμως ο Κινύρας το έμαθε, εξαγριώθηκε τόσο πολύ που πήρε το σπαθί του για να την σκοτώσει. Η Σμύρνη ξέφυγε τελευταία στιγμή αλλά από την ντροπή και την απελπισία της ικέτευσε τους θεούς να την κάνουν να εξαφανιστεί από αυτόν και τον άλλο κόσμο γιατί δεν άντεχε ούτε να αντικρίσει τις άλλες ψυχές των νεκρών.
Οι θεοί την σπλαχνίστηκαν και την μεταμόρφωσαν στο μυρρόδεντρο το οποίο παρά το ότι μυρίζει τόσο ευχάριστα, δεν προδίδει την σκοτεινή ιστορία που βρίσκεται πίσω από την μυθολογική δημιουργία του.
Κάποιοι μάλιστα λένε ότι η ουσία που εκκρίνεται από το δέντρο, το μύρο, είναι στην πραγματικότητα τα δάκρυα της Σμύρνης τα οποία συνεχίζουν να τρέχουν ακόμα και μέχρι σήμερα, και θα συνεχίσουν να τρέχουν για όλη την αιωνιότητα: απόδειξη ότι η οργή της Αφροδίτης έχει μεγάλη δύναμη.
Πάρα ταύτα όμως, εννέα μήνες μετά, ο όμορφος Άδωνις γεννήθηκε από το δέντρο. Η ιστορία αυτή είναι ένα καλό δείγμα της δύναμης του έρωτα, του τι μπορεί να επιφέρει σε αυτούς που πλήττονται από αυτόν.
Άδωνις: ο έρωτας δύο πανίσχυρων θεών
Ο έρωτας λειτουργεί υπό μυστηριώδεις συνθήκες και με αναπάντεχα αποτελέσματα. Όπως θα δούμε, ακόμα και η ίδια η Αφροδίτη μπορεί να πληγεί από αυτόν.
Η Περσεφόνη λοιπόν επέμενε να κρατήσει τον Άδωνι κοντά της για πάντα και έτσι οι δύο θεές συγκρούστηκαν μεταξύ τους. Ο ανταγωνισμός τους ήταν τέτοιος που ο Δίας αναγκάστηκε να παρέμβει και να δώσει τέλος στην αντιζηλία τους.
Απεφάνθη ότι ο Άδωνις θα περνούσε τέσσερις μήνες του χρόνου όπως ήθελε εκείνος, τέσσερις μήνες με την Περσεφόνη, και τους υπόλοιπους τέσσερις με την Αφροδίτη. Κάποιοι ποιητές όμως ισχυρίζονται ότι προτιμούσε να περάσει και τον δικό του χρόνο με την Αφροδίτη.
Έτσι φαινόταν ότι η ιστορία θα είχε τελικά αίσιο τέλος.
Δυστυχώς όμως, η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Γιατί ο Άδωνις ήταν θνητός και αντί να προλάβει να ζήσει πολλά χρόνια, το ριζικό του επέβαλλε να πεθάνει νωρίς.
Καθώς λοιπόν του άρεζε το κυνήγι, μια μέρα λαβώθηκε θανάσιμα από το δόντι ενός κάπρου και έπεσε στο έδαφος αιμορραγώντας. Η Αφροδίτη άκουσε την κραυγή του πόνου του και έτρεξε γρήγορα στο πλάι του, αλλά δεν ήταν αρκετά γρήγορη όσο η μοίρα.
Μέχρι να φθάσει τον λαβωμένο νέο, ο Άδωνις είχε παρά μόνο λίγες στιγμές. Η θεά πρόλαβε μόνο να τον αποχαιρετήσει πριν τον χάσει για πάντα. Ο αρχαίος ποιητής Βίων αναπαράγει μια από τις πιο σπαρακτικές σκηνές της τελευταίας τους συνάντησης.
Adonis and Aphrodite
Στο ποίημα του Επιτάφιος Αδώνιδος, η Αφροδίτη εμφανίζεται να τον θρηνεί, πράγμα το οποίο αναστατώνει τον αναγνώστη καθώς η θεά του έρωτα, εκείνη που αγαπάει το χαμόγελο, δεν θα έπρεπε να μοιρολογεί.
Στο ποίημα αυτό, καθώς ο κακόμοιρος νέος εκπνέει την τελευταία του πνοή, η Αφροδίτη αναφωνεί και κατονομάζει την Περσεφόνη ως την αληθινή νικήτρια της αντιζηλίας τους για την αγάπη του νέου. Αφού τώρα πια, ο Άδωνις έχει γίνει μόνιμος κάτοικος του Άδη.
Η ανεμώνη και το τριαντάφυλλο
Η θεά, λοιπόν, και ο θνητός μπόρεσαν μόνο να αγκαλιαστούν για τελευταία φορά. Εκείνη έκλαψε έναν χείμαρρο, ενώ εκείνος αιμορραγούσε.
Και από τα δικά της δάκρυα που πότισαν την γη φύτρωσε η ανεμώνη, ενώ από το αίμα του νέου που στάλλαξε στο χώμα φύτρωσε το κόκκινο τριαντάφυλλο.
Η ιστορία αυτή δείχνει με εναργή, και λεπτομερή τρόπο ότι κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον πόνο του έρωτα: ούτε καν το πρόσωπο που τον γέννησε.
(Αρχαίες Πηγές: Βίων, Επιτάφιος Αδώνιδος. Ψευδο-Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη 3. 183, 1.6. Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις 6. 24. 6. Ορφικός Ύμνος 56 στον Άδωνι. Αντωνίνος Λιμπεράλης, Μεταμορφώσεις 34. Αιλιανός, Εις Ζώων 9. 36. Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί 2. 69b-d. Πτολεμαίος Ηφαιστείων, Νέα Ιστορία, 1-2-3-4-5. Ψευδο-Υγίνος, Fabulae 58; 251; 271; 248, Περί Αστρονομίας 2.7. Οβίδιος, Μεταμορφώσεις 10. 522 και 705 κ.ε. Προπέρτιος, Ελεγίες 2. 13Α. Κικέρωνας, De Natura Deorum 3. 21-23. Νόννος, Διονυσιακά 48. 264 κ.ε., 42. 1 κ.ε., 42. 98 κ.ε., 3. 400 κ.ε. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα theoi.com.)